Το Θέρος τον μήνα Ιούνιο στη Ψίνθο
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 οι περισσότεροι κάτοικοι της Ψίνθου τον μήνα Ιούνιο ήταν απασχολημένοι με την βαριά εργασία του Θέρους. Ήταν τότε τριγύρω που άνοιξαν τα μεγάλα ξενοδοχεία στη Ρόδο και έτσι ο κόσμος παράτησε σιγά σιγά τα χωράφια του και αναζήτησε εργασία στον τουρισμό για μεγαλύτερο εισόδημα και μια καλύτερη ζωή, στο όνομα φυσικά της «Ανάπτυξης» κάτι παρόμοιο δηλαδή με το σήμερα όπου τώρα το κράτος θέλει τον κόσμο να γυρίσει πάλι πίσω στη γή και να την καλλιεργήσει για να παράξει αλλά και να εξάγει αυτή τη φορά, πάλι στο όνομα της «Ανάπτυξής» για μεγαλύτερο εισόδημα και μια καλύτερη ζωή..
Το Θέρος, ήταν η περίοδος εκείνη του έτους τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού, όπου ο κόσμος θέριζε το σιτάρι και το κριθάρι του, τα οποία είχαν σπαρθεί από το Χειμώνα, συνήθως το μήνα Νοέμβριο. Γιαυτό άλλωστε και ο μήνας Ιούνιος ονομαζόταν και «Θεριστής».
Στο Θέρος συμμετείχαν όλοι. Αν και ήταν μια πολύ βαριά και κουραστική δουλειά συμμετείχαν ακόμα και οι γυναίκες και τα παιδιά που βοηθούσαν τους άντρες. Στο θέρισμα χρησιμοποιούνταν τα δρεπάνια της εποχής. Έκοβαν χούφτες απο σιτάρι και το άφηναν κάτω καθώς προχωρούσαν. Έτσι το θέρισμα άρχιζε κάθε μέρα απο τις πρώτες πρωινές ώρες με τη δροσιά και τελείωνε δια μέσου των συνήθως καυτών καλοκαιρινών μεσημεριών αργά το βράδυ. Αναγκαστικά και για να μην χαθεί πολύτιμος χρόνος όλοι έτρωγαν εκεί, έτσι έπαιρναν μαζί τους το φαγητό και το νερό τους. Το νερό τότε μεταφέρονταν μέσα σε πήλινες κανάτες, αγγεία ή μπιτόνια τα οποία συνήθιζαν να τυλίγουν με πανί ή τσουβάλια για να μην ζεσταίνεται το νερό κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πολλές ήταν οι φορές που όλοι όσοι συμμετείχαν κοιμόντουσαν στα χωράφια τη νύχτα ενώ άλλοι διάλεγαν τις βραδινές ώρες για να συνεχίζουν τη δουλειά που δεν μπορούσαν να κάνουν το μεσημέρι, συνήθως λόγο των υψηλών θερμοκρασιών ! Ο κόσμος κοιμόταν στα χωράφια και δεν φοβόταν αφού το μόνο που τον ένοιαζε ήταν πως θα τελείωναν το συντομότερο με την επίπονη αυτή εργασία που έπρεπε να γίνει.
Πρίν την δεκαετία του '60 στη Ψίνθο το ψωμί της η κάθε οικογένεια το έφτιαχνε από αυτό το σιτάρι. Οι περισσότεροι κάτοικοι έσπερναν και θέριζαν και έτσι ζύμωναν το ψωμί τους οι ίδιοι. Υπήρχαν όμως και ορισμένοι που για διάφορους λόγους δεν παρήγαγαν δικό τους σιτάρι. Είτε γιατί δεν είχαν καλά χωράφια, είτε γιατί η έκταση που είχαν ήταν μικρή, είτε γιατί δεν είχαν τα ζώα που θα μετέφεραν το σιτάρι, είτε γιατί ασχολούνταν με άλλες εργασίες. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως αγόραζαν το σιτάρι από εκείνους που θέριζαν ή το αντάλλασσαν με άλλα προϊόντα που εκείνοι παρήγαν όπως π.χ κάρβουνα, φρούτα, λαχανικά κ.α Κανείς όμως δεν αγόραζε έτοιμο το ψωμί από κάποιον τρίτο.
Το θέρισμα τελείωνε για άλλους στα μέσα και για άλλους στα τέλη Ιουνίου ανάλογα με την ποσότητα και τα διαθέσιμα χέρια. Τότε οι άντρες έκαναν δέματα το σιτάρι, το κριθάρι ή ότι άλλο είχαν θερίσει και τα στοίβαζαν με περίτεχνο τρόπο στα μεταφορικά μέσα της εποχής που δεν ήταν άλλα από τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια, ελάχιστοι είχαν άλογα. Ένα ζώο μπορούσε να μεταφέρει πάρα πολλά δεμάτια αφού οι παλιοί ήξεραν πως να στοιβάζουν το ένα πάνω στο άλλο, με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε το βάρος από το ζώο να είναι υποφερτό. Έτσι μαζί με τα ζώα τους μετέφεραν τα δεμάτια αυτά σε άλλα χωράφια όπου εκεί αργότερα θα τα αλώνιζαν !
Το αλώνισμα άρχιζε τον επόμενο μήνα Ιούλιο και στη Ψίνθο για τους περισσότερους κατοίκους αυτό λάμβανε χώρα - που αλλού - από την περιοχή «Αλώνια» στο σημερινό οικισμό Αλώνια δηλαδή της Ψίνθου, έτσι άλλωστε πήρε και το όνομα της η περιοχή αυτή !
Το Θέρος, ήταν η περίοδος εκείνη του έτους τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού, όπου ο κόσμος θέριζε το σιτάρι και το κριθάρι του, τα οποία είχαν σπαρθεί από το Χειμώνα, συνήθως το μήνα Νοέμβριο. Γιαυτό άλλωστε και ο μήνας Ιούνιος ονομαζόταν και «Θεριστής».
Στο Θέρος συμμετείχαν όλοι. Αν και ήταν μια πολύ βαριά και κουραστική δουλειά συμμετείχαν ακόμα και οι γυναίκες και τα παιδιά που βοηθούσαν τους άντρες. Στο θέρισμα χρησιμοποιούνταν τα δρεπάνια της εποχής. Έκοβαν χούφτες απο σιτάρι και το άφηναν κάτω καθώς προχωρούσαν. Έτσι το θέρισμα άρχιζε κάθε μέρα απο τις πρώτες πρωινές ώρες με τη δροσιά και τελείωνε δια μέσου των συνήθως καυτών καλοκαιρινών μεσημεριών αργά το βράδυ. Αναγκαστικά και για να μην χαθεί πολύτιμος χρόνος όλοι έτρωγαν εκεί, έτσι έπαιρναν μαζί τους το φαγητό και το νερό τους. Το νερό τότε μεταφέρονταν μέσα σε πήλινες κανάτες, αγγεία ή μπιτόνια τα οποία συνήθιζαν να τυλίγουν με πανί ή τσουβάλια για να μην ζεσταίνεται το νερό κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πολλές ήταν οι φορές που όλοι όσοι συμμετείχαν κοιμόντουσαν στα χωράφια τη νύχτα ενώ άλλοι διάλεγαν τις βραδινές ώρες για να συνεχίζουν τη δουλειά που δεν μπορούσαν να κάνουν το μεσημέρι, συνήθως λόγο των υψηλών θερμοκρασιών ! Ο κόσμος κοιμόταν στα χωράφια και δεν φοβόταν αφού το μόνο που τον ένοιαζε ήταν πως θα τελείωναν το συντομότερο με την επίπονη αυτή εργασία που έπρεπε να γίνει.
Πρίν την δεκαετία του '60 στη Ψίνθο το ψωμί της η κάθε οικογένεια το έφτιαχνε από αυτό το σιτάρι. Οι περισσότεροι κάτοικοι έσπερναν και θέριζαν και έτσι ζύμωναν το ψωμί τους οι ίδιοι. Υπήρχαν όμως και ορισμένοι που για διάφορους λόγους δεν παρήγαγαν δικό τους σιτάρι. Είτε γιατί δεν είχαν καλά χωράφια, είτε γιατί η έκταση που είχαν ήταν μικρή, είτε γιατί δεν είχαν τα ζώα που θα μετέφεραν το σιτάρι, είτε γιατί ασχολούνταν με άλλες εργασίες. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως αγόραζαν το σιτάρι από εκείνους που θέριζαν ή το αντάλλασσαν με άλλα προϊόντα που εκείνοι παρήγαν όπως π.χ κάρβουνα, φρούτα, λαχανικά κ.α Κανείς όμως δεν αγόραζε έτοιμο το ψωμί από κάποιον τρίτο.
Το θέρισμα τελείωνε για άλλους στα μέσα και για άλλους στα τέλη Ιουνίου ανάλογα με την ποσότητα και τα διαθέσιμα χέρια. Τότε οι άντρες έκαναν δέματα το σιτάρι, το κριθάρι ή ότι άλλο είχαν θερίσει και τα στοίβαζαν με περίτεχνο τρόπο στα μεταφορικά μέσα της εποχής που δεν ήταν άλλα από τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια, ελάχιστοι είχαν άλογα. Ένα ζώο μπορούσε να μεταφέρει πάρα πολλά δεμάτια αφού οι παλιοί ήξεραν πως να στοιβάζουν το ένα πάνω στο άλλο, με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε το βάρος από το ζώο να είναι υποφερτό. Έτσι μαζί με τα ζώα τους μετέφεραν τα δεμάτια αυτά σε άλλα χωράφια όπου εκεί αργότερα θα τα αλώνιζαν !
Το αλώνισμα άρχιζε τον επόμενο μήνα Ιούλιο και στη Ψίνθο για τους περισσότερους κατοίκους αυτό λάμβανε χώρα - που αλλού - από την περιοχή «Αλώνια» στο σημερινό οικισμό Αλώνια δηλαδή της Ψίνθου, έτσι άλλωστε πήρε και το όνομα της η περιοχή αυτή !
Αναρτήθηκε απο : admin στις June 09, 2013
